Meydan okuruz herkese her şeye. Nedensizce... Meydan okumaya da mı korktuk? Bizi neyle korkutmaya çalışıyorlar ki? Bize bize yeteriz "Korkma!" Çocukken belki de olmayacağını bildiğimiz halde çok şeye belki olur diye meydan okumadık mı? Şimdi bizi ne değiştirdi, niye? Sessiz kalmaya da mı alışıyoruz diğer alıştığımız, sessiz kaldığımız, olmasına izin verdiğimiz birçok şey gibi? Zaman bize çok şey öğretiyor, belki de çok şeyi yanlış öğreniyoruz. Sessiz kaldıkça bir daha böyle bir şey olmaz diye düşünürken bir bakarız ki herkes yapar olmuş. Kendimizi kandırmaktan ibaret olduğunu anlamak için her şey geçmiştir oysa ki. En basitinden yolda giderken yere çöp atan birine kaçımız "Yere çöp atma." dedi?
Meydan okumak=Risk Risk=Kaybetme Korkusu Kaybetme Korkusu=Vazgeçme
Olay bundan ibaret. Oysa ki çocukken;
Meydan okumak=Risk Risk=Ben Ben=Cesaret
Bakın insan büyüdükçe güçleneceğini düşünürken ne kadar da zayıf düşmüş.
Evet evvela bayramınız mübarek olsun.
Bayramlar hani bizi bir araya getirir ya, senede 1, 2 görüyorum dediğim kişilerle görüştüğünüz zamandır. Hani derler ya "Nerede o eski bayramlar?" diye. Açıkçası tabi ki büyüklerden daha iyi bilemeyeceğimizi düşünerek acaba nasıldı, diye düşünmeye başlıyor insan. Bu konu hakkında yeterince bilgim olmadığından dolayı şimdinin bayramlarına gelelim. Bence şimdi de bayramı en iyi şekilde geçirenler vardır. Peki bayram nasıl en iyi şekilde geçer? Bu soru kilit nokta. İnsan kendisi bayramı nasıl tanımlıyor ki, bayramın en iyi şekilde geçmesi için ne yapıyor ki, bayramın güzel geçmesini bekliyor ki? Bayram coşkulu olur. Akraba ziyaretleri ve diğer ziyaretler diğer zamanlara göre hat safhada olur. Ziyaretteki amaç sadece gitmek değilde bayram kutlamak onları görmek en azından senede 2 kere hasbihal etmek. Bu bayramın dilediğiniz gibi, en iyi şekilde geçmesi dileğiyle...
Geriye ne kaldı ki? Kim ne götürmüş öteki tarafa da bizim bu boş çabamız böylesine neye? Hayattan bazen boş yere beklentilere girerek zaten zaman kaybı yaşamıyor muyuz? Zaman kaybı...
Boş yere geçen zamandan ibaret olan bazen şu hayat. Neye uğraştığımızı bilmeden bazen akışına bırakmak iyi geliyor sebepsizce. İnzivaya çekmeli insan kendini. Kendini dinlemeli. Yaptıklarımız ne kadar doğru ki, insan içinden devam et bu son, bundan bir şey olmaz gibilerine yöneltiyor. Yaptığımız onca yanlış şey arasından bir tane yaptığımız iyilikle yetinmek bize yakışan mıdır? Biz bize yakışanı yapalım gerisi önemli değil. Kendimize neyi yakıştırıyorsak onu yapmalıyız. İnsan içindeki ego sayesinde kendine kötü bir şey yakıştıramaz.
Yakıştırmamalı zaten. İnsan neden kendine küfür etmeyi yakıştırsın ki? Kendine ağzından hep iyi söz çıkmayı, sözünün dinlenmesini yakıştırır. İyi söz, güzel söz çıksa da yeter.
"Nice şeyler gelir geçer şu avare başa
Kaç kilo çekerdi ki bu bahtsız yaşam
Yine dönmeyelim sakın başa
Bu değildi bana yakışan yaşam" Vesselam...
Kendimizi de tekrar etmeye başladık diğer tekrarlar gibi? Hayatımızı da hep bir tekrar üstüne neden kuralım ki? Bazen farklılıklar gerekir hayatta. Monotonluktan kurtulup farklılıkla coşmak, hayatla iç içe olmak isterdi tabi ki insan. Farklılık olmamasından şikayetçi bir o kadar daha hayatına memnunmuş gibi devam eden bir yaşam tarzını benimsemek... Zamanın gerekli olmaya zorladığı, insanların tembelleşmesini sağlayan bir yaşamdan ne bekleyebiliriz ki? Bu sorunun cevabı böyle yaşayan bir insana sorulamaz tabi ki. İnsan ne kadar engeller ki günümüz şartlarını? Bir bilgisayar sizin her şeyinize yetebilir belki. Bir tıkla her şeyi bulabilirsiniz. E tabi ki insan da otomatikman bunu seçiyor.
Zamanımızı en iyi şekilde kullanmak dileğiyle Vesselam...
Öncelikle Hem Edebiyat hem de Telve Grubunun Hocası Emrah AYHAN Hocamıza, Sevgili Blog Okuyucularımıza, Telve Grubu Üyelerine, Telve Okuyucularına, Eyüp Anadolu Lisesi Öğretmenleri ve Öğrencilerine Teşekkürler.... Onlara İthafen Yazılmıştır.
Zaman bizden çok şey mi götürdü? Yoksa biz mi onu har vurup harman savurduk. Çok mu zannettik acaba? Ama biteceğinden emindik. Doğru kullanamadık belki ama yapmasaydık hala yapma isteği olacaktı belki de. Yapmadıklarımdansa yaptıklarıma pişman olmak daha iyiydi.
Hiç mi korkmadık ki gelecekten böyle yaşamışız acımasızca geçmişi. Ama öyle gözükmüyor dışarıdan bakıldığında. Belki de bizi acımasızca kullandı yıllar. Bizim bilmemiz yetmiyor muydu bize? Biz bize yetemez miydik yoksa? Hayır yetemezdik zamanın götürdüklerini nasıl unutabilirdik ki? Belki hayallerle süslerdik ya yaşamımızı. Hani A noktasından B noktasına gitmeyi bırakıp uzak diyarlara gitmek istedik ya. Belki de oydu... Evet evet oydu belki de... Hayali bırakıp gerçeğe gelince neden kaldık ki? Ya da o eski şevk, o eski heyecan kalmamıştı üstümüzde. Ya da biz onları unutamamıştık. Neden olmadı ki yapamadık biz bunları. Çok mu iyiydi yaşamımız bu kadar kötüye yönelttik bir de. Zaman dedik. Zamanla düzelir dedik. Aksine zaman yaramızı deşti. Böyle olmasına biz karar verdik amacımız neydi böyle delice şeyler yapmakta.Amaçsızca uğraşmasa mıydık, neyimiz eksikti ki? Uğraşa uğraşa gelmedik mi zaten bu hale? Vesselam...
